Mój dom to błękit nieba,

kwitnąca nadzieja pod stopami

nocne mroki wypełnione gwiazdami,

pachnący okruchami chleba.

Moje serce dziś wypełnia pustka,

lecz każde podane dłonie

sprawia, że smutek płonie

niepotrzebna staje się chustka.

Moja dusza raz spada,

aby pod niebo się wzbić

z pomocą Boga zacząć żyć

to najlepsza bywa rada.

Renata Anna Flis